Po svom poreklu, klarinet je najmlađi drveni duvački instrument. Još u antičko doba i u srednjem veku postojali su različiti tipovi duvačkih instrumenata. Najbliži preteča je srednjovekovni drveni duvački instrument koji se u Nemačkoj zvao šalmaj (Scalmei), a u Francuskoj šalimó (chalumeau). Oba naziva potiču od latinske reči kalamus (calamus), što znači trska.
Prvi klarinet je načinio nemački graditelj flauta Johan Kristof Dener (Johann Christoph Denner) iz Nirnberga, između 1690. i 1700. godine. On je preradio jednu vrstu šalmaja, povećavajući mu zvučni obim dodavanjem broja rupica i dve dirke.
Klarinet je dobio ime po visokim baroknim trubama svetlog zvuka zvanim klarinama (clarino), čiju je ulogu u orkestru kasnije i preuzeo.
Dalje usavršavanje klarineta je vezano za brojna imena graditelja i sviranja na njemu, koji su mu tokom vremena dodavali pojedine dirke. Sigurno najrevolucionarniji napredak klarineta predstavlja primena Bemovog (Böhm) mehanizma, oko 1840. godine.
U prošlosti su građeni klarineti u raznim veličinama i štimovima: A, B, C, Es, As itd. Danas se najviše koriste B i A klarineti, ređe Es, kao i bas-klarinet.
Među prvima u orkestru klarinet koriste francuski kompozitor Ramo (Rameau) i predstavnici manhajmske škole (K. Štamic – K. Stamitz i drugi). Naročito ga je cenio i upotrebljavao Mocart (Mozart). Od njegovog vremena, klarinet se redovno nalazi u simfonijskom orkestru, a koristi se i kao solo instrument.
